سکوت

من سالهاست در آسمان به دنبال ستاره ایی میگدمکه به نام من باشد

مگر نمی گویند هر کس در اسمان ستاره ایی دارد

پس ستاره من کجاست که حتی در ظلمات شب 

در دل کویر هم نتوانستم آن را بیابم

سکوت...

گویا سفر فقط بهانه ایی بود برای یافتن تو 

دیگر به مقصود رسیده ام و دفتر را پر می کنم از خاطرات زیبای با تو بودن

دیگر سفر کردن را دوست ندارم

می خواهم طعم شیرین آن سفر همیشه زیر زبانم باقی باند 

سکوت...

به دنبالش نگرد نخواهی یافت 

ما بسیار گشته ایم و نیافته ایم

روزهای شیرین گذشت و دیگر رویایش را هم در سر نگاه مدار

تلخی روزگار چنان سایه سنگینی بر سر ما نهاده که گویی قصد رفتن ندارد 

سکوت...

 روزها گذشت و هنوز عشق و عقل هر کدام سویی

گاهی بر طبل بی عاری زدن و همسو شدن با عشق و نظاره کردن عقل از دور لذتی دارد وصف ناپذیر 

آری 

این دو 

حتی

یک قدم

نمی توانند کنار هم بردارند 

سکوت...

در دلم بلوایی ست 

در سرم غوغاییست 

بر لبم نجواییست 

آیا این رسواییست که بگویم کاااش امشب قرعه ی عاشق شدن بر نام ما افتد؟!!!

سکوت...

زندگی من پر از انتطار است انتظارهای تلخ و شیرین

انتظار همراه دیرینه ی من است

انتظار برای به پایان رسیدن غمی نهفته

انتظار برای رفتن و رفتن

انتظار برای در آغوش گرفتن خوشبختی

انتظار برای دیدن یار قدیمی

سکوت...

دلتنگم مثل پرنده ایی در قفس برای پرواز در آسمان

دلتنگم مثل ماهی در تنگ برای شنا در دریا

دلتنگم مثل کودک گل فروشی در پشت چراغ قرمز برای خریدن کفش نو 

دلتنگم مثل مادری برای فرزندش، فرزندی برای مادرش

و دلتنگم مثل من برای خودم

سکوت...

زمان روی خط صاف می رود و می دود بدون کوچکترین توجهی به اطرافش

گویی گرگ گرسنه ایی در پیش می دود 

آری 

ساختن ساعت به شکل دایره فکر خوبی نبوده 

زمان میگذرد و دیگر بر نمیگردد

سکوت...

فاصله تجربه ی تلخیست که حتی اندیشیدن به وصال از تلخی اش نمی کاهد

اصلا انگار کودکی لج باز است و تو فقط باید قد کشیدن و به بلوغ رسیدنش را نظاره کنی....

سکوت...

کوه و بیایان و آسمان و سکوت مبهم این سه...

سالهاست در کنار هم آرمیده اند بدون هیچ وجه اشتراکی

استواری و استقامت و غرور کوه کجا و صبوری بیابان کجا

آسمان هم که انگار محکوم به سکوت ابدیست 

سکوت...